Aflevering 4: lege kleren en een hond (een theatermaker)

In deze aflevering gaat Floortje in gesprek met theatermaker Olie Horie. Hoe luistert een acteur naar kinderpoëzie? Hoe verandert een gedicht als je het op verschillende manieren voorleest? En hoe kan poëzie in het theater een nieuwe dimensie krijgen? Een gesprek over voordracht, interpretatie en de kracht van taal.

"Regen en regen maar" - Over taal, ritme en spel

Floortje: Olie, welkom! Jij bent theatermaker en acteur, en vandaag luisteren we samen naar enkele kinderpoëzie-gedichten. Ik begin met een versje uit Waarom ik altijd nee zeg van Frank Adam:

"Regen en regen maar. Regen en regen, maar ik heb geen schrik van je. Regen, regen maar."

Wat doet dit gedicht met jou?

Olie: Dit is heerlijk om te lezen! Het ritme, de klanken, die speelse herhaling... Ik zie dit meteen voor me op een podium. Het is ook grappig hoe een kind een soort heldhaftigheid toont tegenover iets groots en oncontroleerbaars als regen. Ik kan me helemaal voorstellen hoe een kind met volle overtuiging roept: "Kom maar op, regen!" Dat is heel theatraal.

Floortje: Dat is inderdaad iets wat kinderpoëzie zo bijzonder maakt: de klank en de ritmiek kunnen al een hele sfeer scheppen.

"Boos maar een hond" - Over emoties en controle

Floortje: Een ander gedicht komt uit mijn eigen bundel, Verloren sokken en andere problemen. Dit gaat over boosheid:

"Boos, boos zit in mijn kleren. In mijn maag wil niet verteren."

Wat roept dit bij jou op?

Olie: Dit is zo herkenbaar. Hoe vaak willen we onze emoties onder controle houden? Dit gedicht laat zien hoe kinderen op zoek gaan naar manieren om boosheid een plek te geven. De metafoor van boosheid als een hond die je in een hok kan zetten, vind ik heel sterk. Het voelt alsof het personage probeert te bepalen: "Wanneer mag ik boos zijn? Wanneer wil ik dat niet meer?"

Floortje: Ja, het is ook interessant hoe kinderen hun emoties echt fysiek ervaren. Boosheid zit in hun maag, in hun voeten... Het heeft een vorm, iets tastbaars.

"Lappendeken" - Over identiteit en erfelijkheid

Floortje: Dit volgende gedicht komt uit Magneetje van Milja Praagman:

"Mijn vel is een lappendeken, met overal een teken. Een blik dat ik bij mijn familie hoor..."

Het gaat over de sporen die je van je ouders meekrijgt. Hoe lees jij dit als theatermaker?

Olie: Ik vind dit zo'n krachtig beeld! Dit doet me denken aan hoe acteurs een personage vormgeven. Je krijgt zoveel mee van waar je vandaan komt, en toch maak je het uiteindelijk tot iets van jezelf. Ik moest ook meteen denken aan tatoeages: hoe sommige mensen hun erfgoed letterlijk op hun huid dragen.

Floortje: Ja, en het mooie is dat het gedicht eindigt met iets wat helemaal van jezelf is: "Op mijn verjaardag kreeg ik een sproetje, helemaal van mijzelf." Het toont dat je altijd je eigen stukje toevoegt aan wat je hebt meegekregen.

"Lege kleren" - Over lichaam en bewustzijn

Floortje: Dit volgende gedicht, Lege kleren uit Droomgedichten en Nachtgedachten van Linda Vogelesang, beschrijft het lichaam als iets wat je 's nachts achterlaat, als een hoopje kleren over een stoel. Pas in de ochtend trek je het weer aan.

Olie: Dit is een waanzinnig sterk beeld. Het doet me denken aan hoe een kostuum pas tot leven komt als een acteur het aantrekt. Kleren blijven leeg totdat je ze vult met een personage, net zoals een lichaam ‘s nachts wacht op bewustzijn. Dit is zo mooi poëtisch en tegelijk heel tastbaar.

Floortje: Ja! Het gedicht eindigt ook met een prachtige zin: "Elke dag ben ik opnieuw verrast hoe precies mijn lichaam om mij past." Dat is toch een heerlijke gedachte? Alsof je iedere dag opnieuw jezelf mag zijn.

"Dit is mijn lijf" - Over onzekerheid en zelfbeeld

Floortje: Tot slot lezen we een gedicht uit Jij begint van Kees Spiering:

"Dit is mijn lijf. Dit is mijn lef. En dat is oké. Zolang niemand kijkt, kan ik alles ermee."

Wat roept dit bij jou op?

Olie: Dit raakt me. Dit is een gedicht over zelfbewustzijn en onzekerheid. Hoe vrij we ons voelen als we ongestoord kunnen bewegen, en hoe dat verandert zodra iemand kijkt. Dit doet me denken aan hoe mensen hun lichaam op een podium anders ervaren dan in het dagelijks leven.

Floortje: En misschien ook over hoe kinderen opgroeien en zich steeds bewuster worden van hoe ze bekeken worden?

Olie: Precies. En daarom is poëzie zo belangrijk: het geeft woorden aan gevoelens die we soms moeilijk onder woorden kunnen brengen.

Poëzie is theater, theater is poëzie

Kinderpoëzie is niet alleen om te lezen, maar ook om te voelen en te beleven. In deze aflevering ontdekten we hoe theater en poëzie hand in hand gaan. Het ritme, de emoties en de beelden in een gedicht kunnen een heel universum oproepen.

🎶 Muziek door Wolf de Backer📚

Tot de volgende aflevering! ✨

Luister nu via Spotify