Aflevering 7: vernietigers van verdriet en dit blad (een dichter)

In deze laatste aflevering gaat Floortje in gesprek met een bijzondere gast: Bette Westera, een van de grootste dichters van deze tijd. Hoe luistert een dichter naar kinderpoëzie? Hoe kies je de juiste woorden? En hoe kunnen gedichten verdriet verzachten, verwondering oproepen en de wereld net iets mooier maken? Een gesprek over taal die troost en poëzie als spel en zoektocht.

"Jij bent de liefste" - Over eenvoud en liefde

Floortje: Bette, welkom! Ik ben zo blij dat jij deze reeks met mij afsluit. Laten we beginnen met een gedicht uit Jij bent de liefste van Hans en Monique Hagen:

"Jij bent de liefste, jij bent de zon. Jij bent de maan en alle sterren die ik verzinnen kon."

Dit gedicht is zo eenvoudig en toch zo krachtig. Wat doet dit met jou?

Bette: Dit is precies waarom kinderpoëzie zo mooi is. De kracht zit in de eenvoud. Dit zijn woorden die je als volwassene misschien niet durft te zeggen, maar als ze in een gedicht staan, voel je ze meteen. En kinderen begrijpen dat instinctief. Ze voelen: dit is echt, dit is liefde in woorden.

Floortje: Ja, en het is ook een van die gedichten die ouders en kinderen samen kunnen lezen. Het blijft je hele leven bij.

Bette: Dat is de magie van poëzie. Het groeit met je mee.

"Als iemand ooit mijn botjes vindt" - Over vergankelijkheid en humor

Floortje: Dit volgende gedicht komt uit Als iemand ooit mijn botjes vindt van Jaap Robben:

"Als iemand ooit mijn botjes vindt, als ik allang verdwenen ben, wie weet wat hij dan denkt? Wie weet wat hij dan ziet?"

Hoe lees jij dit als dichter?

Bette: Dit is prachtig speels en tegelijkertijd best een grote gedachte. Wat blijft er van ons over? Hoe kijken anderen later naar ons? Kinderen kunnen daar verrassend open over praten. Voor hen is doodgaan nog geen taboe.

Floortje: Het speelse eraan maakt het minder zwaar.

Bette: Ja, en dat is iets wat ik zelf ook altijd probeer: grote thema’s op een lichte manier benaderen. Kinderen kunnen diepe gedachten aan, als je ze maar op de juiste manier verpakt.

"Applaus voor mijn vinger" - Over verwondering voor het kleine

Floortje: In Applaus voor mijn vinger van Erik van Os lezen we:

"Ik kijk naar mijn vinger. Hoe hij buigt, hoe hij wijst, hoe hij wappert in de wind. Applaus voor mijn vinger!"

Waarom is verwondering over kleine dingen zo belangrijk in kinderpoëzie?

Bette: Omdat kinderen daar meesters in zijn! Volwassenen kijken vaak over kleine dingen heen, maar kinderen kunnen gefascineerd raken door hun eigen hand, door een mier op de stoep, door hoe licht op de muur valt. En dat is precies wat poëzie doet: het leert je opnieuw kijken, met kinderogen.

Floortje: Ik denk dat dat een van de redenen is waarom volwassenen ook zo kunnen genieten van kinderpoëzie.

Bette: Zeker. Het brengt je even terug naar dat gevoel van verwondering.

"Gelukkig en blij" - Over verdriet en troost

Floortje: Dit volgende gedicht uit Gelukkig en blij van Edward van de Vendel raakt me altijd:

"Soms ben ik gelukkig. Soms ben ik blij. Soms voel ik verdriet, maar het hoort bij mij."

Hoe belangrijk is het dat kinderpoëzie ook ruimte geeft aan verdriet?

Bette: Dat is essentieel. Verdriet is niet iets wat je moet wegstoppen. Poëzie helpt kinderen – en volwassenen – om gevoelens te benoemen en te begrijpen. Dit soort gedichten zeggen: het is oké om niet altijd vrolijk te zijn.

Floortje: En misschien biedt het ook troost?

Bette: Absoluut. Gedichten kunnen je gevoelens een plek geven. Ze zijn kleine vernietigers van verdriet.

"Ik juich voor jou" - Over elkaar aanmoedigen

Floortje: Tot slot lezen we een gedicht uit Ik juich voor jou van Edward van de Vendel:

"Ik juich voor jou, omdat jij bent wie je bent. Omdat je durft, omdat je droomt. Ik juich, gewoon omdat jij jij bent."

Wat betekent dit voor jou als dichter?

Bette: Dit is zo’n krachtige boodschap. Iedereen heeft aanmoediging nodig. Poëzie kan dat geven. Het is een fluisterende stem die zegt: je bent goed zoals je bent. En dat is misschien wel de mooiste boodschap die je iemand kunt meegeven.

Floortje: En wat een mooie noot om deze podcastreeks mee af te sluiten!

Poëzie als troost en verwondering

Kinderpoëzie is een bron van troost, verwondering en speelsheid. In deze laatste aflevering hebben we gezien hoe poëzie verdriet kan verzachten, grote vragen licht kan maken en ons kan leren kijken naar de wereld met nieuwe ogen.

🎶 Muziek door Wolf de Backer📚

Bedankt voor het luisteren naar deze podcastreeks. Poëzie is overal, als je maar goed kijkt.

Luister nu via Spotify