top of page

Aflevering 5: een sneeuwengel en warme soep (een grootouder)

  • Foto van schrijver: Silke De Backer
    Silke De Backer
  • 3 feb
  • 3 minuten om te lezen

In deze aflevering gaat Floortje in gesprek met Vera, een grootouder met een hart voor taal en muziek. Hoe beleeft een oma kinderpoëzie? Wat betekent poëzie voor verschillende generaties? En hoe kunnen versjes helpen om herinneringen op te roepen, emoties te verwerken en samen taalplezier te beleven? Een gesprek over warmte, verbinding en de magie van woorden.


"Een sneeuwengel in de ochtend" - Over vergankelijkheid en herinneringen

Floortje: Vera, welkom! We gaan het vandaag hebben over kinderpoëzie en hoe dat binnen families kan leven. We beginnen met een gedicht uit Het lijkt wel een feestje van Stijn De Paepe:


"In de tuin lag een engel, maar hij was alweer verdwenen voor ik mama kon roepen."


Wat doet dit gedicht met jou?


Vera: Dit raakt me meteen. Het gaat over de vergankelijkheid van dingen, hoe iets moois in een oogwenk kan verdwijnen. Dat doet me denken aan hoe kinderen in het moment leven en soms niet beseffen hoe bijzonder iets is tot het weg is. Het herinnert me aan mijn kleinkinderen die iets enthousiast vertellen, maar voor ze uitgesproken zijn, zijn ze alweer met iets anders bezig. Het gedicht is zo kort en simpel, maar het zegt zoveel.


Floortje: Ja, en het heeft ook iets melancholisch. Het idee dat we vaak te laat zijn om een moment vast te houden.


Vera: Precies, en dat is waarom poëzie zo krachtig is. Het helpt ons herinneringen te bewaren.


"Superguppie droomt" - Over fantasie en taalplezier

Floortje: Dit volgende vers komt uit Superguppie is alles van Edward van de Vendel:


"Ik droom dat ik kan vliegen, boven daken, boven bomen, maar altijd moet ik landen, bij jou in warme dromen."


Hoe ervaar jij dit als oma?


Vera: Dit voelt als een knuffel in woorden. Het idee dat je altijd weer terugkomt bij iemand die je graag ziet, dat is zo troostend. Voor grootouders is dat misschien nog sterker. Je wilt een veilige haven zijn, een plek waar je kleinkinderen altijd terechtkunnen.


Floortje: En het speelse van het vliegen maakt het echt een kinderperspectief. Ze willen avonturen beleven, maar ook geborgenheid voelen.


Vera: Exact! En ik merk dat mijn kleinkinderen dol zijn op rijmpjes zoals deze. Het ritme en de klanken maken het extra leuk om voor te lezen.


"Jij en ik en al het moois om ons heen" - Over taal die verbindt

Floortje: Een ander gedicht dat me aan grootouders doet denken, komt uit Jij en ik en al het moois om ons heen van Riet Wille:


"We lopen samen door het gras, jij ziet een bloem, ik zie het gras. Jij hoort een vogel, ik hoor de wind. Samen zien en horen we het kind."


Wat roept dit bij jou op?


Vera: Dit is zo herkenbaar. Kinderen en volwassenen kijken anders naar de wereld. Dit gedicht gaat over hoe we elkaars perspectief kunnen aanvullen. Ik vind het mooi dat het eindigt met "samen zien en horen we het kind"—want als grootouder krijg je een tweede kans om de wereld opnieuw te ontdekken door de ogen van je kleinkind.


Floortje: Dat is zo mooi gezegd. Poëzie kan helpen om dat gezamenlijke kijken en luisteren te versterken.


"Een kom warme soep" - Over troost in kleine dingen

Floortje: Dan hebben we nog een vers uit Alle wensen van de wereld van Rian Visser:


"Een kom warme soep na een koude dag. Een kus op mijn haar. En dan zachtjes: slaap zacht."


Hoe belangrijk zijn zulke kleine gebaren in jouw leven als oma?


Vera: Dat is alles. Poëzie zit vaak in die kleine dingen. Ik denk dat kinderen zich later vooral herinneren hoe ze zich voelden bij iemand, niet zozeer wat je zei of deed. Een kom soep, een aai over hun bol—dat zijn de dingen die blijven hangen. Dit gedicht vat dat zo mooi samen.


Floortje: Het toont hoe eenvoudig troost kan zijn. Geen grote woorden, gewoon een klein gebaar.


Vera: Ja, en dat is de kracht van kinderpoëzie. Het maakt grote gevoelens klein en tastbaar.


Poëzie als verbinding tussen generaties

Kinderpoëzie is een manier om herinneringen vast te leggen, om emoties te delen en om generaties te verbinden. In deze aflevering hebben we gezien hoe taal kan troosten, verwonderen en opnieuw laten kijken naar de wereld.


🎶 Muziek door Wolf de Backer📚

Tot de volgende aflevering! ✨



 
 
 

Opmerkingen


bottom of page