Aflevering 2: mijn tranen en Bambi (een illustrator)

In deze aflevering gaan we in gesprek met illustrator Silke Groffy en ontdekken we hoe een beeldend kunstenaar luistert naar poëzie. Want poëzie is niet alleen iets om te lezen of te horen, maar ook om te zien en te voelen. Hoe vertaalt een illustrator de magie van een vers naar een tekening?

Poëzie als Beeld

"Drie gele tulpen en een hele grote schaar. Wat zou mama zeggen als ik eentje knip voor haar?"

Een vers van Geert De Kockere uit Samen over een muurtje. Het speelse ritme en de aftellende structuur zetten je meteen aan het denken. Maar hoe ziet een illustrator dit? Waar speelt het zich af? In een tuin? Op een vensterbank? En hoe maak je dat spannend in beeld zonder het hele verhaal te verklappen?

Silke vertelt: "Ik hou ervan dat je als illustrator ook iets kan toevoegen. Bijvoorbeeld, niet letterlijk tonen wat er in het gedicht staat, maar de sfeer versterken."

Dwars Liggen en Dwars Kijken

"Papa surft. Ik wil buiten achter papa hollen. Maar papa zit te surfen en te scrollen."

Dit gedicht van Stijn De Paepe uit Het lijkt wel een feestje roept meteen een beeld op: een kind dat aandacht zoekt, een ouder die in een scherm verdwijnt. Maar wat als je het beeld andersom maakt? Een gigantische telefoon waar een klein kind naast staat, verloren in de schaduw? Hoe gebruik je beeld om het gevoel te versterken?

Bambi en de Kracht van Beeldspraak

"Zeg Bambi, mogen wij iets vragen? Maar is het niet eens tijd dat je na honderd jaar volwassen wordt?"

Uit Laat een boodschap achter in het zand van Bibi Dumon Tak.

Een gedicht over Bambi, niet als schattig Disneyhertje, maar als symbool voor het vastklampen aan jeugd. Dit gedicht schudt je wakker: Bambi moet opgroeien, de rode loper verlaten. Hoe vertaal je zo'n concept naar beeld? Een tekening van een hert dat twijfelend naar zijn eigen spiegelbeeld kijkt? Een schaduw die groter lijkt dan het dier zelf?

Silke: "Ik vind het geweldig als een tekening de betekenis van een gedicht nét dat extra zetje geeft. Soms is humor daarin een belangrijk element."

Vriendschap en Verlies

"We fietsen met z’n tweeën nog naar school, zoals altijd. En we blijven goede vrienden. Maar ik ben hem nu al kwijt."

Uit Altijd heb ik wat te vieren van André Sollie.

Een gedicht over vriendschap die verandert, over een kind dat merkt dat iemand anders hem langzaam ontgroeit. Hoe teken je dat? Een schoolweg waarop iemand steeds verder van de ander vandaan fietst? Of misschien een beeld waarbij het hoofdpersonage kleiner lijkt dan eerst?

De Magie van Kinderpoëzie

Kinderpoëzie is niet alleen woorden en klanken, maar ook beelden, emoties en interpretaties. Deze aflevering was een reis door taal en beeld, door poëzie en illustratie. Poëzie laat je dromen, nadenken, lachen en voelen. En soms? Soms zet een goede illustratie je helemaal op het verkeerde been – en dat is het mooiste wat er is.

🎶 Muziek door Wolf de Backer📚

Tot de volgende aflevering! ✨

Luister nu via Spotify